مدیریت مواد زائد جامد (مدیریت پسماند) عبارتی است برای توصیف جمع‌آوری، انتقال، پردازش، بازیافت، تصفیه، دفع و دیگر فعالیت‌های مربوط به موادی که عمر مفید خود را طی کرده‌اند. در بسیاری از کشورها پسماندها به دسته‌های مختلفی نظیر شهری، عمرانی و ساختمانی، صنعتی و معدنی، کشاورزی، و خطرناک تقسیم شده و مقررات جداگانه‌ای برای آنها تدوین شده است. مدیریت نادرست مواد زائد جامد شرایط غیربهداشتی ایجاد کرده که می‌تواند منجر به اسراف منابع، صدمات مالی، آلودگی محیط‌زیست، و شیوع بیماری‌ها شود.

در اواسط قرن بیستم آشکار شد که دفن کنترل‌نشده و سوزاندن نامناسب پسماندها باعث ایجاد مشکلات آلودگی و به خطر افتادن سلامت عمومی می‌شود. در نتیجه، محل‌های دفن بهداشتی و مهندسی‌شده توسعه یافتند. همچنین، زباله‌سوزهای جدید برای بازیابی انرژی به گونه‌ای طراحی و ساخته می‌شوند که بتوانند استانداردهای سختگیرانه کیفیت هوا را برآورده کنند. از میان پیشرفت‌های فناوری مربوطه در قرن بیستم می‌توان کامیون‌های تراکم‌کننده، خطوط پردازش پیشرفته، و تولید کامپوست را نیز نام برد. در حال حاضر، مدیریت مواد زائد جامد در کشورهای توسعه یافته به سمت "اقتصاد چرخشی" پیش رفته  است. در این کشورها به ترتیب بر کاهش تولید پسماند در مبدا و بازیافت به عنوان اولویت‌های مدیریت پسماند تاکید می‌شود.

از طرفی، در سراسر جهان، نرخ تولید زباله در حال افزایش است. سالانه بیش از 2.2 میلیارد تن پسماند در جهان تولید می‌شود که معادل 0.79 کیلوگرم به ازای هر نفر در روز است. با رشد سریع جمعیت و شهرنشینی، انتظار می‌رود تولید پسماند به ۳.۸۸ میلیارد تن در سال ۲۰۵۰ افزایش یابد. در مقایسه با کشورهای توسعه یافته، ساکنان کشورهای در حال توسعه، به ویژه اقشار فقیر، به شدت تحت تأثیر مدیریت نادرست پسماندها قرار می‌گیرند. مدیریت صحیح پسماند برای ارزش‌آفرینی و ساخت شهرهای پایدار و قابل زندگی ضروری است، اما همچنان برای اکثر کشورها چالش محسوب شده و بخش قابل توجهی از بودجه خدمات شهری را به خود اختصاص می‌دهد.